ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY

Miękkie usta muskają moją skroń, zostawiając na niej
delikatne pocałunki. Chcę się odwrócić i odpowiedzieć na nie, ale
przede wszystkim chcę spać. Mruczę i wtulam się w poduszkę.
– Anastasio, obudź się. – Głos Christiana jest łagodny,
zachęcający.
– Nie – mruczę.
– Za pół godziny musimy wyjść na kolację z moimi
rodzicami – wyjaśnia rozbawiony.
Niechętnie otwieram oczy. Za oknem widzę zmierzch.
Christian pochyla się nade mną i patrzy intensywnie.
– No dalej, śpiochu. Wstawaj. – Podnosi się i znów mnie
całuje.
– Przyniosłem ci coś do picia. Będę na dole. Nie zasypiaj,
bo będziesz miała kłopoty – grozi, ale ton głosu ma łagodny. Całuje
mnie szybko i wychodzi, zostawiając z resztkami snu na powiekach
w chłodnym, surowym pokoju.
Czuję się wypoczęta, ale i zdenerwowana. Rany Julek, mam
poznać jego rodziców! Dopiero co skatował mnie pejczem
i skrępował spinką do kabli, którą mu sprzedałam, rany boskie –
a teraz mam poznać jego rodziców. To będzie również pierwsze
spotkanie Kate z nimi – przynajmniej ona będzie mnie wspierać.
Poruszam ramionami. Są zesztywniałe. Jego żądanie, abym miała
osobistego trenera, nie wydaje się teraz tak dziwaczne, a w zasadzie
trener może okazać się niezbędny, jeśli mam dotrzymać kroku
Christianowi.
Powoli wychodzę z łóżka i widzę, że moja sukienka wisi
na drzwiach szafy, a stanik na krześle. A gdzie są moje majtki?
Szukam pod krzesłem. Nie ma. I wtedy sobie przypominam –
wcisnął je do kieszeni dżinsów. Po tym, jak – czerwienię się na samo
wspomnienie – zachował się tak... barbarzyńsko. Marszczę brwi.
Dlaczego nie oddał mi majtek?
Zakradam się do łazienki, zdumiona brakiem bielizny.
Wycierając się po radosnym, choć zdecydowanie za krótkim
prysznicu, zdaję sobie sprawę, że zrobił to celowo. Chce, żebym była
zażenowana i poprosiła o zwrot majtek, na co on się zgodzi albo nie.
Moja wewnętrzna bogini śmieje się do mnie. „Do diabła... każdy kij
ma dwa końce”. Postanawiam nie prosić go o majtki i nie dać mu tej
satysfakcji, na spotkanie z jego rodzicami udam się bez bielizny.
„Anastasio Steele!”. Moja podświadomość łaje mnie, ale nie chcę jej
słuchać – niemalże ściskam samą siebie z radości, bo wiem, że to go
doprowadzi do szaleństwa.
Po powrocie do sypialni wkładam stanik, wślizguję się
w sukienkę i wsuwam buty. Rozplatam warkocz i w pośpiechu
szczotkuję włosy, a potem patrzę na napój, który mi zostawił. Jest
jasnoróżowy. Co to takiego? Żurawina i woda gazowana. Hmm...
pyszne i świetnie gasi pragnienie.
Wpadając ponownie do łazienki, przeglądam się w lustrze:
błyszczące oczy, policzki lekko zaróżowione, cień samozadowolenia
na twarzy w związku z planem co do majtek i ruszam na dół.
Piętnaście minut. Nieźle, Ana.
Christian stoi przy panoramicznym oknie w szarych
flanelowych spodniach, które uwielbiam i które zwisają mu
na biodrach w ten niewiarygodnie seksowny sposób i, oczywiście,
w białej lnianej koszuli. Czy on ma jakieś inne kolory? Frank Sinatra
śpiewa łagodnie w tle.
Gdy wchodzę, Christian odwraca się i uśmiecha. Patrzy
na mnie wyczekująco.
– Cześć – mówię czule, a mój uśmiech Sfinksa napotyka
jego.
– Cześć – odpowiada. – Jak się czujesz?
– Dobrze, dziękuję. A ty?
– Czuję się całkiem dobrze, panno Steele.
Czeka, aż coś powiem.
– Frank. Nie pomyślałabym, że jesteś fanem Sinatry.
Unosi brwi i przygląda mi się podejrzliwie.
– Eklektyczny gust, panno Steele – mruczy i podchodzi
do mnie jak pantera, aż staje naprzeciw, patrząc na mnie tak
intensywnie, że zapiera mi dech w piersiach.
Frank zaczyna nucić... Stara piosenka, jedna z Raya
ulubionych, Witchcraft. Christian delikatnie wodzi opuszkami
palców po moim policzku i czuję to w całym ciele, aż Tam.
– Zatańcz ze mną – mruczy chrapliwie.
Wyjmując pilota z kieszeni, robi głośniej i wyciąga do mnie
dłoń, a jego szare oczy pełne są obietnicy, tęsknoty i rozbawienia.
Jest całkowicie urzekający, a ja oczarowana. Podaję mu dłoń.
Uśmiecha się do mnie leniwie, przyciąga w swe objęcia i obejmując
mnie ręką w talii, zaczyna się kołysać.
Kładę wolną rękę na jego ramieniu i uśmiecham się do niego
szeroko, porwana zaraźliwym, zabawnym nastrojem. I zaczyna się
poruszać. Rany, jak on tańczy. Suniemy po podłodze od okna
do kuchni i z powrotem, wirując i obracając się w rytm muzyki. I tak
łatwo mi za nim podążać.
Płyniemy przez jadalnię, do fortepianu, w tę i z powrotem
przed szklaną ścianą, Seattle migocze na zewnątrz jak magiczne
malowidło w tle naszego tańca i nie mogę powstrzymać beztroskiego
śmiechu. Gdy piosenka się kończy, on uśmiecha się do mnie szeroko.
– Nie ma milszej czarownicy niż ty – mruczy i całuje mnie
słodko. – No, to przywróciło twoim policzkom nieco koloru, panno
Steele. Dziękuję za taniec. Idziemy na spotkanie z moimi rodzicami?
– Nie ma za co i owszem, nie mogę się doczekać, kiedy się
z nimi spotkam – odpowiadam bez tchu.
– Masz wszystko, co trzeba?
– Och tak – odpowiadam słodko.
– Jesteś pewna?
Kiwam głową tak nonszalancko, jak tylko się da pod jego
wnikliwą, rozbawioną obserwacją. Potrząsa głową, a jego twarz
rozjaśnia się w szerokim uśmiechu.
– W porządku. Skoro tak chcesz to rozegrać, panno Steele.
Chwyta mnie za rękę, bierze kurtkę, która wisi na jednym
ze stołków barowych, i prowadzi przez hol do windy. Och, te
wszystkie oblicza Christiana Greya. Czy kiedykolwiek zrozumiem
tego zmiennego człowieka?
Zerkam na niego w windzie. Śmieje się z jakiegoś własnego
żartu, a cień uśmiechu flirtuje z jego pięknymi ustami. Boję się,
że śmieje się ze mnie. Co ja sobie myślałam? Idę na spotkanie z jego
rodzicami i nie mam na sobie bielizny. Moja podświadomość posyła
mi niezbyt pomocne spojrzenie w stylu „a nie mówiłam”.
W stosunkowo bezpiecznym otoczeniu jego mieszkania wydawało
się to zabawnym, przekornym pomysłem. Teraz jestem prawie
na zewnątrz bez majtek! Spogląda na mnie i w tym momencie
napięcie między nami narasta. Rozbawienie znika z jego twarzy,
a spojrzenie staje się pochmurne, oczy ciemne... o rany.
Drzwi windy otwierają się na parterze. Christian lekko
potrząsa głową, jakby chciał odsunąć od siebie myśli i w bardzo
dżentelmeński sposób pokazuje, abym wyszła pierwsza. Kogo on
oszukuje? Nie jest dżentelmenem. Ma moje majtki.
Taylor podjeżdża dużym audi. Christian otwiera przede mną
tylne drzwi, a ja wsiadam tak elegancko, jak potrafię, zważywszy
na mój stan swawolnego negliżu. Cieszę się, że śliwkowa sukienka
Kate jest tak przylegająca i sięga mi do kolan.
Pędzimy autostradą I-5, oboje milczący, bez wątpienia
skrępowani obecnością Taylora. Nastrój Christiana jest prawie
namacalny i wydaje się zmieniać, dobry humor powoli gaśnie,
w miarę jak posuwamy się na północ. Rozmyśla wpatrzony w okno
i czuję, że mi się wymyka. O czym myśli? Nie mam jak go zapytać.
Co mogę powiedzieć przy Taylorze?
– Gdzie się nauczyłeś tańczyć? – pytam z wahaniem.
Odwraca wzrok w moją stronę. Minę ma nieodgadnioną.
– Naprawdę chcesz wiedzieć? – pyta łagodnie.
Tracę zapał i już nie chcę wiedzieć, ponieważ się domyślam.
– Tak – odpowiadam niechętnie.
– Pani Robinson lubiła tańczyć.
Och, potwierdziły się moje najgorsze przypuszczenia. Była
dobrą nauczycielką i ta myśl mnie smuci – ja niczego nie mogę go
nauczyć. Nie posiadam żadnych szczególnych umiejętności.
– Musiała być dobrą nauczycielką.
– Była.
Czuję dreszcz na skórze głowy. Czy dostała to, co w nim
najlepsze? Zanim stał się taki zamknięty? Czy może to ona sprawiła,
że pokazał światu swoje wnętrze? Ma przecież taką zabawną,
radosną stronę. Bezwiednie uśmiecham się, wspominając moment,
gdy byłam w jego ramionach, gdy wirował ze mną po salonie, tak
niespodziewanie, i że ma gdzieś moje majtki.
No i jeszcze ten Czerwony Pokój Bólu. Odruchowo pocieram
nadgarstki – tak działają na dziewczynę cienkie paski plastiku.
Nauczyła go również tego wszystkiego albo zepsuła go, zależy, jak
na to spojrzeć. A może tak czy inaczej by tam trafił, z panią
Robinson czy bez. W tym momencie uświadamiam sobie, że jej
nienawidzę. Mam nadzieję, że nigdy jej nie spotkam, bo jeśli tak się
stanie, to nie odpowiadam za swoje czyny. Nie pamiętam, żebym
żywiła wobec kogoś tak silne uczucia, szczególnie wobec kogoś,
kogo nigdy nie poznałam. Wpatrując się niewidzącym wzrokiem
w okno, pielęgnuję swój irracjonalny gniew i zazdrość.
Wracam myślami do popołudnia. Biorąc pod uwagę, co wiem
o jego preferencjach, myślę, że postąpił ze mną łagodnie. Czy
zrobiłabym to jeszcze raz? Nawet nie próbuję zaprzeczać.
Oczywiście, że tak, gdyby mnie poprosił, pod warunkiem, że mnie
nie skrzywdzi i że to jest jedyny sposób, żeby z nim być.
Do tego wszystko się sprowadza. Chcę z nim być. Moja
wewnętrzna bogini wzdycha z ulgą. Dochodzę do wniosku,
że rzadko używa ona do myślenia mózgu, a raczej innej ważnej
części swojej anatomii, w tym momencie znacznie odsłoniętej.
– Nie rób tego – mamrocze pod nosem.
Marszczę czoło i zwracam się w jego stronę.
– Nie rób czego? – Nie dotknęłam go.
– Nie myśl za dużo, Anastasio. – Wyciąga rękę i chwyta moją
dłoń, unosi do ust i delikatnie całuje. – To było wspaniałe
popołudnie. Dziękuję.
I z powrotem jest ze mną. Mrugam powiekami i uśmiecham
się do niego nieśmiało. Jest tak dezorientujący. Zadaję pytanie, które
mnie dręczy.
– Dlaczego użyłeś spinki do kabli?
Posyła mi szeroki uśmiech.
– Jest szybka i łatwa w użyciu, a ty możesz poczuć
i doświadczyć czegoś innego. Wiem, że są one dość brutalne i lubię
to w narzędziach do krępowania. – Uśmiecha się do mnie łagodnie. –
I skutecznie unieruchamiają cię w jednym miejscu.
Czerwienię się i zerkam nerwowo na Taylora, który zdaje się
być nieporuszony, ze wzrokiem utkwionym w drodze. Cóż mam
odpowiedzieć? Christian niewinnie wzrusza ramionami.
– To wszystko stanowi część mojego świata, Anastasio. –
Ściska moją dłoń i puszcza ją, znów patrząc przez okno.
Rzeczywiście to jego świat i chcę do niego należeć, ale
na jego warunkach? Po prostu nie wiem. Nie wspomniał o tej
przeklętej umowie. Moja wewnętrzna bogini nie robi nic, żeby mnie
pocieszyć. Patrzę przez szybę i widzę, że krajobraz się zmienił.
Przejeżdżamy przez jeden z mostów, otoczeni mrokiem ciemnym jak
atrament. Ponura noc odzwierciedla mój wewnętrzny nastrój,
przytłaczając mnie i dławiąc.
Zerkam na Christiana, a on mi się przygląda.
– Dam grosz za twoje myśli – mówi.
Wzdycham i marszczę czoło.
– Aż tak źle, co?
– Chciałabym znać twoje myśli.
Uśmiecha się znacząco.
– A ja twoje, maleńka – mówi łagodnie, podczas gdy Taylor
sunie przez mrok w kierunku Bellevue.
Tuż przed ósmą audi wjeżdża na podjazd dworku w stylu
kolonialnym. Zapiera dech w piersiach, włącznie z różami wokół
drzwi. Idealny, jak z obrazka.
– Jesteś gotowa? – pyta Christian, gdy Taylor zatrzymuje się
przed imponującymi drzwiami frontowymi.
Przytakuję, a on ponownie ściska uspokajająco moją dłoń.
– To dla mnie też pierwszy raz – szepcze, a potem uśmiecha
się szelmowsko. – Założę się, że wolałabyś mieć teraz na sobie swoją
bieliznę – drażni się.
Czerwienię się. Zapomniałam o nieobecnych majtkach.
Na szczęście Taylor wysiadł z samochodu i otwiera moje drzwi, więc
nie słyszy naszej wymiany zdań. Patrzę gniewnie na Christiana,
który uśmiecha się szeroko, gdy odwracam się i wysiadam
z samochodu.
Dr Grace Trevelyan-Grey stoi na progu, czekając na nas.
Wygląda elegancko i wytwornie w jasnoniebieskiej jedwabnej
sukience. Za nią stoi, jak mniemam, pan Grey, wysoki blondyn,
na swój sposób przystojny jak Christian.
– Anastasio, poznałaś już moją matkę, Grace. A to mój
ojciec, Carrick.
– Panie Grey, miło mi pana poznać – uśmiecham się
i potrząsam wyciągniętą dłonią.
– Cała przyjemność po mojej stronie, Anastasio.
– Proszę mówić mi Ana.
Jego niebieskie oczy są delikatne i łagodne.
– Ana, jak miło znów cię widzieć. – Grace otula mnie
ramionami w ciepłym uścisku. – Wejdź, moja droga.
– Czy ona tu jest? – Słyszę krzyk z głębi domu. Nerwowo
zerkam na Christiana.
– To moja młodsza siostra, Mia – mówi prawie z irytacją.
W jego słowach słychać sympatię, a ton głosu staje się
łagodniejszy, gdy wypowiada jej imię. Najwyraźniej Christian ją
uwielbia. A to nowina. I wpada na dół, ciemnowłosa, wysoka,
o zaokrąglonych kształtach. Jest w moim wieku.
– Anastasia! Tyle o tobie słyszałam. – Ściska mnie mocno.
O rany. Nie mogę się nie uśmiechnąć w odpowiedzi na jej
autentyczny entuzjazm.
– Ana, proszę – mamroczę, gdy ciągnie mnie do wielkiego
holu. Wszędzie widać ciemne drewno i antyczne chodniki oraz
szerokie schody prowadzące na piętro.
– Nigdy dotąd nie przyprowadził tu żadnej dziewczyny –
mówi Mia z podnieceniem w ciemnych źrenicach.
Zerkam na Christiana, który przewraca oczami. Unoszę brwi,
a on mruży oczy.
– Mia, uspokój się – Grace upomina ją delikatnie. – Witaj,
kochanie – mówi, całując Christiana w oba policzki. On ciepło się
do niej uśmiecha, a potem podaje rękę ojcu.
Wszyscy odwracamy się i ruszamy do jadalni. Mia nie
puszcza mojej ręki. Pokój jest przestronny i umeblowany
ze smakiem w odcieniach kremu, brązu i bladego błękitu, wygodnie,
prosto i bardzo stylowo. Kate i Elliot siedzą przytuleni na kanapie,
trzymając kieliszki z szampanem. Kate zrywa się, aby mnie uściskać,
i Mia wreszcie puszcza moją dłoń.
– Cześć, Ana. – Promienieje. – Christian – wita go szorstko
skinieniem głowy.
– Kate. – On jest równie chłodny w stosunku do niej.
Marszczę czoło na widok tego powitania. Elliot chwyta mnie
w ramiona w szczerym uścisku. Co to jest, tydzień uścisków dla
Any? Ten oszałamiający pokaz sympatii – po prostu nie jestem
do tego przyzwyczajona. Christian staje obok, obejmując mnie
ramieniem. Kładzie dłoń na moim biodrze, rozsuwa palce i przyciąga
mnie do siebie. Wszyscy na nas patrzą. To denerwujące.
– Coś do picia? – Pan Grey pierwszy dochodzi do siebie. –
Prosecco?
– Poproszę – Christian i ja mówimy jednocześnie.
O rany... to jest bardziej niż dziwne. Mia klaszcze w dłonie.
– Nawet mówicie te same rzeczy. Przyniosę wino. – Wymyka
się z pokoju.
Oblewam się rumieńcem i widząc Kate siedzącą z Elliotem,
nagle zdaje sobie sprawę, że Christian zaprosił mnie tylko dlatego,
że jest tu moja przyjaciółka. Elliot prawdopodobnie swobodnie
i radośnie zaprosił ją do domu rodziców. Christian nie miał wyjścia,
wiedząc, że dowiem się o tym od Kate. Chmurzę się na tę myśl.
Musiał mnie zaprosić. Ta myśl jest ponura i przygnębiająca. Moja
podświadomość mądrze kiwa głową z wyrazem twarzy mówiącym
„Wreszcie do tego doszłaś, głuptasie”.
– Kolacja już prawie gotowa – melduje Grace, wychodząc
za Mią z pokoju.
Christian patrzy na mnie i marszczy brwi.
– Siadaj – rozkazuje, wskazując pluszową kanapę i robię,
co mi każe, ostrożnie krzyżując nogi. Siada obok, ale nie dotyka
mnie.
– Właśnie rozmawialiśmy o wakacjach, Ano – mówi
uprzejmie pan Grey. – Elliot zdecydował się pojechać z Kate i jej
rodziną na tydzień na Barbados.
Zerkam na Kate, a ona uśmiecha się promiennie z błyskiem
w szeroko otwartych oczach. Jest wniebowzięta. Katherine
Kavanagh, okaż trochę godności!
– Czy po skończeniu studiów zrobisz sobie przerwę? – pyta
pan Grey.
– Chciałabym pojechać do Georgii na kilka dni –
odpowiadam.
Christian wpatruje się we mnie, mrugając kilka razy,
z nieodgadnionym wyrazem twarzy.
– Georgia? – rzuca pod nosem.
– Moja mama tam mieszka, a dość dawno już jej nie
widziałam.
– Kiedy planujesz wyjazd? – Jego głos jest niski.
– Jutro, późnym wieczorem.
Mia wraca niespiesznie do salonu i podaje nam kieliszki
wypełnione różowym prosecco.
– Wasze zdrowie! – Pan Grey unosi kieliszek. Odpowiedni
toast z ust męża lekarki.
– Na jak długo? – pyta Christian, a jego głos jest pozornie
łagodny.
O cholera... jest zły.
– Nie wiem jeszcze. To zależy od tego, jak mi pójdzie jutro
na rozmowach o pracę.
Zaciska usta, a Kate robi ciekawską minę. Uśmiecha się nieco
zbyt słodko.
– Ana zasługuje na przerwę – mówi znacząco do Christiana.
Dlaczego jest do niego tak wrogo nastawiona? O co jej chodzi?
– Masz rozmowy w sprawie pracy? – pyta pan Grey.
– Tak, jutro w dwóch wydawnictwach, w sprawie stażu.
– Wobec tego powodzenia.
– Kolacja na stole – oznajmia Grace.
Wszyscy wstajemy. Kate i Elliot wychodzą z pokoju
za panem Greyem i Mią. Chcę iść za nimi, ale Christian chwyta mnie
za łokieć, zatrzymując gwałtownie.
– Kiedy miałaś zamiar mi powiedzieć, że wyjeżdżasz? – pyta
natarczywie. Jego głos jest łagodny, ale skrywa się w nim gniew.
– Nie wyjeżdżam, tylko odwiedzam matkę, i dopiero o tym
pomyślałam.
– A co z naszą umową?
– Nie mamy jeszcze umowy.
Mruży oczy i widać, że sobie coś przypomina. Puszczając
moją rękę, bierze mnie pod łokieć i wyprowadza z pokoju.
– Ta rozmowa nie jest jeszcze skończona – szepcze
ostrzegawczo, gdy wchodzimy do jadalni.
O cholercia. Nie denerwuj się, jakbyś miał osę w majtkach...
i oddaj mi moje. Patrzę na niego uważnie.
Jadalnia przypomina mi o naszym obiedzie w Heathmanie.
Nad ciemnym drewnianym stołem wisi kryształowy żyrandol,
na ścianie ogromne lustro w bogato rzeźbionej ramie. Stół nakryto
świeżo wyprasowanym, białym lnianym obrusem, na środku stoi
wazon bladoróżowych peonii. Wszystko wygląda oszałamiająco.
Zajmujemy miejsca. Pan Grey siedzi u szczytu stołu, ja
po jego prawej stronie, a Christian obok mnie. Pan Grey sięga
po otwartą butelkę czerwonego wina i proponuje je Kate. Mia sadowi
się koło Christiana i chwytając go za rękę, mocno ją ściska. On
uśmiecha się do niej ciepło.
– Gdzie poznałeś Anę? – pyta go.
– Przeprowadzała ze mną wywiad dla magazynu
studenckiego WSU.
– Którego Kate jest redaktorem naczelnym – dodaję, chcąc
pokierować rozmowę z dala ode mnie.
Mia uśmiecha się promiennie do Kate, która siedzi
po przeciwnej stronie obok Elliota i zaczynają rozmawiać o gazecie
studenckiej.
– Wina, Ano? – pyta pan Grey.
– Poproszę. – Uśmiecham się do niego. Pan Grey wstaje, aby
napełnić pozostałe kieliszki.
Zerkam na Christiana, a on spogląda na mnie, przekrzywiając
głowę.
– Co? – pyta.
– Proszę, nie złość się na mnie – szepczę.
– Nie jestem na ciebie zły.
Wpatruję się w niego. Wzdycha.
– Tak, jestem na ciebie zły. – Na moment zamyka oczy.
– Tak, że ręka cię świerzbi? – pytam nerwowo.
– O czym tak szepczecie? – wtrąca się Kate.
Czerwienię się, a Christian patrzy na nią wzrokiem
mówiącym „nie wtrącaj się, Kavanagh” – nawet Kate kuli się pod
tym spojrzeniem.
– Tylko o moim wyjeździe do Georgii – mówię słodko, mając
nadzieję, że zniweluję ich wzajemną wrogość.
Kate uśmiecha się z szelmowskim błyskiem w oku.
– Jaki ci minął piątkowy wieczór z José?
Jasna cholera, Kate. Patrzę na nią otwartymi ze zdziwienia
oczami. Co ona robi? Ona w odpowiedzi również otwiera szeroko
oczy i zdaję sobie sprawę, że chce sprawić, by Christian był
zazdrosny. Jakże niewiele wie. A już myślałam, że mi się upiecze.
– W porządku – mamroczę.
Christian nachyla się do mnie.
– Zły, aż mnie ręka świerzbi – szepcze. – Szczególnie teraz. –
Ton jego głosu jest cichy i grobowy.
Och, nie. Kulę się.
Grace zjawia się ponownie, niosąc dwa talerze, a za nią ładna
młoda dziewczyna z blond kucykami, ubrana elegancko w jasny
błękit, niesie tacę z naczyniami. Jej oczy natychmiast odnajdują
Christiana. Czerwieni się i spogląda na niego spod długich
wytuszowanych rzęs.
Gdzieś w domu dzwoni telefon.
– Przepraszam. – Pan Grey znowu wstaje i wychodzi.
– Dziękuję, Gretchen – mówi łagodnie Grace, marszcząc
czoło, gdy pan Grey wychodzi. – Zostaw tacę na szafce.
Gretchen kiwa głową i jeszcze raz dyskretnie zerkając
na Christiana, wychodzi.
A więc państwo Greyowie mają służbę, która taksuje
spojrzeniem mojego przyszłego Pana. Czy ten wieczór może
potoczyć się jeszcze gorzej? Z nachmurzoną miną wpatruję się
w swe dłonie na kolanach.
Wraca pan Grey.
– Telefon do ciebie, kochanie. To ze szpitala – mówi
do Grace.
– Proszę, zaczynajcie. – Grace uśmiecha się, podając mi
talerz, i wychodzi.
Pachnie wspaniale – chorizo i muszle świętego Jakuba
zapiekane z czerwoną papryką i szczypiorkiem, posypane natką
pietruszki. I chociaż żołądek podchodzi mi do gardła z powodu
zawoalowanych gróźb Christiana, ukradkowych spojrzeń pięknej
Panienki z Kucykami i braku bielizny, umieram z głodu. Czerwienię
się, zdając sobie sprawę, że to przez dzisiejszy wysiłek fizyczny
nabrałam takiego apetytu.
Chwilę później wraca Grace, a jej twarz jest pochmurna. Pan
Grey przechyla głowę na jedną stronę... jak Christian.
– Wszystko w porządku?
– Kolejny przypadek odry – wzdycha Grace.
– Och, nie.
– Tak, dziecko. Czwarty przypadek w tym miesiącu. Gdyby
tylko ludzie szczepili swoje dzieci. – Ze smutkiem potrząsa głową
i uśmiecha się. – Tak się cieszę, że nasze dzieci nigdy nie musiały
przez to przechodzić. Dzięki Bogu, nigdy nie złapały nic
poważniejszego niż ospa wietrzna. Biedny Elliot – mówi, siadając
i uśmiechając się pobłażliwie do syna. Elliot marszczy brwi
w połowie kęsa i poprawia się nerwowo na krześle. – Christian i Mia
mieli szczęście. Przeszli ją tak łagodnie, jedna krostka na ich dwoje.
Mia chichocze, a Christian przewraca oczami.
– Tato, oglądałeś mecz Marinersów? – Elliot wyraźnie chce
zmienić temat.
Przystawki są pyszne i koncentruję się na jedzeniu, gdy
tymczasem Elliot, pan Grey i Christian rozmawiają o baseballu.
W kontaktach z rodziną Christian wydaje się rozluźniony i spokojny.
Mój umysł pracuje jak szalony. Cholerna Kate, w co ona gra? Czy on
mnie ukarze? Truchleję na samą myśl o tym. Jeszcze nie podpisałam
umowy. Może wcale tego nie zrobię. Może zostanę w Georgii, gdzie
mnie nie dopadnie.
– Zadomowiłaś się już w nowym mieszkaniu, moja droga? –
pyta uprzejmie Grace.
Jestem jej wdzięczna za to pytanie wyrywające mnie
z zakłócających spokój myśli i opowiadam jej o przeprowadzce.
Gdy kończymy przystawki, pojawia się Gretchen i nie po raz
pierwszy chciałabym móc swobodnie dotknąć Christiana, żeby
pokazać jej, że może być popieprzony na pięćdziesiąt sposobów, ale
jest mój. Zabiera się do sprzątania ze stołu, przechodząc moim
zdaniem nieco za blisko Christiana. Na szczęście on zdaje się jej nie
zauważać, ale moja wewnętrzna bogini szaleje z zazdrości.
Kate i Mia rozpływają się nad Paryżem.
– Ano, byłaś w Paryżu? – Mia pyta niewinnie, wytrącając
mnie z zadumy.
– Nie, ale bardzo chciałabym pojechać. – Wiem, że jestem
jedyną osobą przy tym stole, która nigdy nie była za granicą.
– My spędziliśmy w Paryżu nasz miesiąc miodowy. – Grace
uśmiecha się do pana Greya, a on odwzajemnia jej uśmiech.
Czuję się prawie zażenowana, widząc to. Najwyraźniej
bardzo się kochają i przez chwilę zastanawiam się, jak to jest
dorastać, mając przy sobie oboje rodziców.
– To piękne miasto – zgadza się Mia. – Pomimo paryżan.
Christian, powinieneś zabrać Anę do Paryża – stwierdza stanowczo.
– Myślę, że Ana wolałaby Londyn – mówi łagodnie
Christian.
Och... pamięta. Kładzie dłoń na moim kolanie, a jego palce
wędrują w górę uda. W odpowiedzi moje całe ciało się spina. Och...
nie tutaj, nie teraz. Czerwienię się i przesuwam, starając się odsunąć
od niego. Jego dłoń chwyta moje udo, unieruchamiając mnie.
W desperacji sięgam po wino.
Znów pojawia się Panienka Europejka z Kucykami. Rzucając
zawstydzone spojrzenia i falując biodrami, wnosi danie główne,
bodajże wołowinę a la Wellington. Na szczęście podaje nam talerze
i wychodzi, chociaż ociąga się, podając porcję Christianowi. On
posyła mi lekko zdziwione spojrzenie, gdy przyglądam się uważnie,
jak Gretchen wychodzi z pokoju.
– Więc co było nie tak z paryżanami? – pyta Elliot siostrę. –
Nie spodobały im się twoje czarujące zwyczaje?
– Wrr, nie, nie przekonali się. A Monsieur Floubert, ten
potwór, dla którego pracowałam, był takim despotycznym tyranem.
Krztuszę się winem.
– Anastasio, wszystko w porządku? – Christian pyta z troską,
zdejmując dłoń z mojego uda.
W jego głosie znów pobrzmiewa rozbawienie. Och, dzięki
Bogu. Gdy przytakuję, lekko klepie mnie w plecy i zabiera rękę
dopiero wtedy, gdy jest pewny, że czuję się lepiej.
Wołowina jest pyszna, podana z pieczonymi ziemniakami,
marchewką, pasternakiem i zieloną fasolką. Wszystko jest tym
smaczniejsze, że Christian pozostaje w dobrym humorze do końca
posiłku. Podejrzewam, że to dlatego, iż jem z takim apetytem.
Greyowie swobodnie prowadzą rozmowę: jest w niej ciepło, troska
i delikatne przekomarzanie. Przy deserze z cytrynowej śmietanki
ubitej z winem i żółtkami Mia raczy nas opowieścią o swoich
podbojach, nieświadomie przechodząc na płynny francuski. Wszyscy
wpatrujemy się w nią, a ona zdziwiona w nas, aż Christian wyjaśnia
jej równie płynnie po francusku, co zrobiła, a Mia dostaje ataku
śmiechu. Ma bardzo zaraźliwy śmiech i już za chwilę wszyscy
zrywamy boki.
Elliot peroruje na temat swojego najnowszego projektu
budowlanego, ekologicznego osiedla na północ od Seattle. Zerkam
na Kate, która spija każde słowo z ust Elliota, a jej oczy płoną
pożądaniem lub miłością. Jeszcze nie rozpracowałam, czym
dokładnie. On uśmiecha się do niej i wygląda to tak, jakby składali
sobie niewypowiedzianą obietnicę. Mówi „Na razie, kochanie” i to
jest seksowne, cholernie seksowne. Czerwienię się, patrząc na nich.
Wzdycham i zerkam na swojego Szarego. Jest tak piękny,
że mogłabym patrzeć na niego cały czas. Ma na brodzie lekki zarost
i aż świerzbią mnie palce, żeby go podrapać i poczuć na swojej
twarzy, piersiach... między udami. Tor moich myśli przyprawia mnie
o rumieńce. On spogląda na mnie i unosi dłoń, by pociągnąć mnie
za brodę.
– Nie przygryzaj wargi – mruczy gardłowo. – Ja chcę to
zrobić.
Grace i Mia zbierają miseczki deserowe i udają się do kuchni,
podczas gdy pan Grey, Kate i Elliot dyskutują o korzyściach
z instalacji paneli słonecznych w stanie Waszyngton. Christian,
udając zainteresowanie ich rozmową, znów kładzie dłoń na moim
kolanie, a jego palce podążają w górę uda. Wstrzymuję oddech
i ściskam uda, by zatrzymać tę wędrówkę. Widzę, że uśmiecha się
z wyższością.
– Chcesz, żebym pokazał ci posiadłość? – pyta wprost.
Wiem, że powinnam powiedzieć: tak, ale nie ufam mu. On
jednak już się zrywa i wyciąga do mnie rękę. Podaję mu dłoń i czuję,
jak wszystkie mięśnie kurczą się głęboko w moim podbrzuszu,
w odpowiedzi na jego ciemne, głodne, szare spojrzenie.
– Przepraszam – mówię do pana Greya i wychodzę
z Christianem z jadalni.
Prowadzi mnie przez hol do kuchni, gdzie Mia i Grace
wkładają naczynia do zmywarki. Europejskich Kucyków nigdzie nie
widać.
– Idę pokazać Anastasii ogród – Christian mówi niewinnie
do matki. Ona uśmiecha się, machając nam na pożegnanie, a Mia
wraca do jadalni.
Wychodzimy na patio z szarych kamiennych płyt, oświetlone
niewidocznymi lampkami. W szarych kamiennych donicach rosną
krzewy, a w rogu stoi elegancki metalowy stół z krzesłami. Christian
przechodzi koło nich, pokonuje kilka stopni i wychodzi na duży
trawnik, prowadzący w dół nad zatokę... o rany – jak pięknie.
Na horyzoncie migocze Seattle, a chłodny, jasny majowy księżyc
maluje na wodzie błyszczącą srebrną smugę aż do pomostu, gdzie
przycumowano dwie łódki. Koło pomostu stoi hangar dla łodzi. Jest
tak malowniczo i spokojnie. Zatrzymuję się na chwilę i podziwiam.
Christian pociąga mnie za sobą, a moje obcasy grzęzną
w miękkiej trawie.
– Zatrzymaj się, proszę. – Kuśtykam za nim.
Zatrzymuje się i patrzy na mnie nieprzeniknionym
spojrzeniem.
– Moje obcasy. Muszę zdjąć buty.
– Nie rób sobie kłopotu. – Schyla się i przerzuca mnie przez
ramię. Piszczę głośno zaskoczona, a on daje mi piekącego klapsa
w pupę.
– Ciszej – warczy.
Och, nie... nie jest dobrze. Moja podświadomość ma nogi jak
z waty. Jest o coś zły – może o José, Georgię, brak majtek, gryzienie
wargi. Rany, łatwo go wkurzyć.
Wisząc do góry nogami, trzymam się jego bioder, a on
z determinacją kroczy przez trawnik.
– Dlaczego? – pytam bez tchu, podskakując na jego ramieniu.
– Muszę pobyć z tobą sam na sam.
– Po co?
– Ponieważ mam zamiar spuścić ci lanie, a potem cię
przelecieć.
– Dlaczego? – skomlę.
– Wiesz dlaczego – syczy.
– Myślałam, że jesteś opanowanym facetem – błagam bez
tchu.
– Wierz mi, Anastasio, jestem bardzo opanowany.
O kuźwa.